Covid is slechts een opwarmertje

Terwijl de gemiddelde Nederlander wellicht al weer nadenkt over zijn volgende buitenlandse reis, onze premier een nota schrijft over macht en tegenmacht en we corona bestrijden beweegt de wereld zich in een stevig tempo voort. Het klimaat stoort zich niet aan de kleine dingen waarmee we ons bezig houden. Het klimaat stelt de belangrijkste vraag. Maar onze beleidsmakers halen hun doelstellingen op dat gebied bij lange na niet. Marjan Minnesma spreekt de politiek en ons allen daarop aan. (link)

Er bestaat consensus dat we een energie transitie moeten optuigen. En de kosten daarvan zijn duizelingwekkend hoog. Een goed overzicht met heel veel links vind je hier (link).

We staan voor een collectieve opgave waarin we grote offers moeten brengen. De stress die we nu ervaren zou nog wel eens veel groter kunnen worden als de zeespiegel in deze eeuw versneld stijgt (zie link knmi). Bovendien zullen er gebieden kunnen ontstaan met tekorten en/of overschotten aan water. Waar we nu nog praten over een immigratie probleem kunnen we makkelijk voorzien dat het klimaat grote verhuizingen noodzakelijk maakt. De tegenstander van immigratie van vandaag kan de vluchteling van morgen worden.

Bewust in- en uitstappen

Je wordt wakker en soms gaat dat moeizaam. Je kunt de overstap naar de fysieke wereld maar moeilijk maken. Feitelijk moeten we met onze zintuigen de wereld die we van de vorige dag kenden weer opbouwen. Dat lijkt abracadabra en dat is het ook. Heb je ooit bedacht dat we geen dag hetzelfde lichaam hebben? Continu wordt alles vernieuwd en toch menen we bij het ontwaken dat we dezelfde zijn en de wereld om ons heen ook. Dat is een hoogst merkwaardig fenomeen. Zelf geloof ik dat we iedere dag proberen op de ingeslagen weg door te gaan en daardoor de perceptie hebben dat de wereld ook identiek is gebleven.
Tot zover deze merkwaardige constatering. Maar even vreemd is het dat we in de avond de omgekeerde weg gaan. Zonder dat we weten waar we uitkomen leggen we ons te rusten en verdwijnen we in ‘iets’.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik ervaar iedere dag dat ik meerdere keren bewust in- en uitstap. Soms gebeurt dat onbewust en raak ik verzeild in een gedachtestroom. Steeds vaker echter stap ik bewust in en uit dit aardse leven. De buitenwereld, de wereld waarin wij menen te leven, kent een binnenkant. En die binnenkant is een heel andere realiteit. Zij kan ons bewust maken dat de buitenwereld letterlijk een buitenkantje is die er in wezen niet toe doet. We kunnen in die binnenwereld namelijk heel andere dingen waarnemen. Ogen, oren en hart kunnen daar inzichten verwerven. We kunnen in onze binnenwereld ook luisteren en kijken en proeven.

Dat bewust in en uitstappen is erg prettig omdat je door afsluiten van de buitenwereld de veelheid aan impulsen kunt elimineren. Hoe je tot dat punt kunt komen? Mijn eigen ervaring ging via de weg van meditatie. Er zijn honderden ander wegen.

Vooruitgang

Iedere dag een actie waar anderen vooropstaan en niet uw eigenbelang. Dat zou iedere dag 7,7 miljard (wereldbevolking eind april 2021) stapjes in de goede richting opleveren . Geen idee of dat ons verder zou brengen maar het is beter dan niets. En we worden er niet slechter van met elkaar.

De draaitol

In mijn jeugd werd de draaitol nog aangeslagen met een touw. Zelf had ik een exemplaar van blik dat groter was en door het indrukken van een centrale as in gang gezet werd. Als jongetje keek ik er met fascinatie naar. Als de draaiing snel genoeg ging was er sprake van een tol die vol overtuiging een soms grillig pad ging, afhankelijk van de gekozen ondergrond. Maar altijd kwam dat moment waarin de stabiele gang overging in een wiebelende beweging. Die kon overigens lang stand houden. Maar ergens kwam het punt dat ook de tol het moest opgeven en de zwaartekracht de kanteling teweeg bracht.

Zelf heb ik het gevoel dat wij in de wiebelige fase zijn aangeland als collectief. Er gaan grote schommelingen door de samenleving en wij als mens zijn soms gevangen in hoop en het volgende moment bevangen door vrees. Al het bestaande is niet meer zo vanzelfsprekend. Wat normaal is lijkt te verdwijnen.

Wellicht, ik denk dat persoonlijk, zijn we getuige van een transitie waarbij we als mens niet meer zo vol vertrouwen kunnen voortbewegen. Alles dat zo zeker leek verdwijnt. Oncontroleerbaar gaan we een ander pad. En die onzekerheid doet ook veel mensen tollen en uit hun centrum slaan.

Nemen

Nemen, in bezit nemen, is een handeling waarin je iets afscheidt van de omringende wereld. Als handeling staat het aan de basis van verdeling. Ik heb het en jij niet.

Als we nemen tot het narratief van onze wereld maken geven we vorm aan een maatschappij waarin de ene mens tegenover de andere komt te staan. Vanuit de wortel ontstaat dan een cirkelgang waarin we na het eerste nemen altijd een justificatie vinden voor het tweede en derde nemen.

Als we een niet gepolariseerde wereld wensen zullen we diep in onszelf moeten graven. Wat nemen wij en ten koste van wat of wie gaat dat? Ook bij nemen gaat het niet alleen maar om het nemen van een object. Nemen is ook een wereld waarin we met een gedachte, een ideologie of met een leugen de autonomie van de ander onszelf toe-eigenen.

In de huidige samenleving nemen we allemaal. Veel objecten die we bezitten zijn gemaakt ten koste van mensen die slechts door onderwerping hun brood konden verdienen. Dat onzichtbare nemen, waarvan we wel op de hoogte zijn trouwens, is schadelijk voor die individuele mens. Maar dat nemen schaadt ons ook. Het slaat op ons terug. Want door andere mensen te exploiteren zijn we geen haar beter dan de slavenhandelaar vroeger. Ons nemen schaadt de vooruitgang van ons allen.

In een verhandeling over de Essenen hoorde ik dat verwoord in een mooie metafoor. Als een slecht mens een glas water drinkt dat uit jouw waterkan geschonken is zal die kan besmet zijn. *

Mediteer over je bezit en je drang om te nemen. Vraag je af waartoe al dat nemen dient. Wie lijdt onder jouw drang om te willen nemen? Waarom vind je rechtvaardiging in jezelf om dat toch te blijven doen?


*
Dat kun je ook op een ander niveau interpreteren. Deel je zuivere diepste gedachten niet klakkeloos. Delen met mensen die daar geen begrip van hebben kan jezelf schaden.

Van egoisme naar altruisme

Geven is fijn. De blijdschap bij de ander is het geluk van iedereen. En jij bent als gever een van die ‘iedereen’. Geven is mogelijk op alle niveau’s. Het kan om een concreet object gaan maar ook om tijd, een gedachte, je pure aanwezigheid, een aanraking of een blik. Hoe meer je geeft des te meer je contact krijgt met dat wat wij ‘geluk’ zouden noemen.

Maar moet je ongebreideld geven dan? Nee, dat voelt voor mij niet zo. De een geef je dit, de ander geef je dat en soms geef je niets. Het niets geven is ook een gift. Zaaien in dor land heeft vaak geen zin. Het geven kost je dan energie en kan zelfs ten koste van jezelf gaan.

Wie om zich heen kijkt en in zichzelf in de spiegel aanschouwt ziet overal verlangens. We houden vast, we hoppen van de ene naar de andere toestand, we verlangen naar geluk. We zien een mens, onszelf en om ons heen, die veelal zichzelf vooral belangrijk vindt en zichzelf veel wil geven. Meer, beter en mooier, dat moet het veelal zijn of worden. Teleurgesteld of kwaad om het onbereikbare.

De kaballah ziet het scherp. Wie van egoisme naar altruisme kan bewegen helpt mee aan geluk. We hebben er allemaal recht op en kunnen er naar streven die weg te gaan.

Lijden, duisternis en licht

Wie van u zonder zonde is werpe de eerste steen. Deze woorden van Jezus geven aan dat geen van ons gerechtigd is te oordelen over wat goed of kwaad is. Ieder van ons toont in het licht van deze wereld zijn eigenbeeld. Daarachter schuilt een vaak onbewuste wereld waarin wij tot gruwelijke daden in staat zijn. Diegene die licht wil brengen in deze aardse wereld zal die duistere binnenwereld moeten betreden. En dan kan het zo maar zijn dat je ontdekt dat ook in jou gruwelijke impulsen sluimerend aanwezig zijn. Het is geenszins zo dat u deze ook tot uiting zult brengen maar ze ontdekken en onderzoeken is wezenlijk. Stapsgewijs door het duister gaan is de enige weg naar het licht. Een spiritueel pad gaan is een reis door het donker. En soms is lijden nodig om in je eigen duisternis, verlaten van alles en iedereen, te ontdekken waar of wat de weg naar het licht is. Als het lijden groot is begint vaak de zoektocht naar het licht. Lijden is het moment waarop dat wat ‘gewoon’ was niet meer bestaat. Het dwingt je een ander pad te gaan. Veelal is dat een pad waar je diep naar binnen moet en over kronkelige wegen door het donker opnieuw geboren moet worden.

Spirituele ontwikkeling, het richten naar het geheel in plaats van de schijnwereld die verbonden is met ons lichaam, is geen weg waarin allemaal euforische of prachtige ervaringen aaneengeregen worden. Lijden en duisternis zijn begrippen die je tegenkomt op dat pad.

Leven vanuit het hart

De wereld benaderen we vrijwel allemaal vanuit onze zintuigen en het verstand. Dat houdt ons gevangen in een oneindige cyclus van emoties en gedachten. Uiteindelijk kan ons dat zo bedwelmen dat we ziende blind en horende doof zijn.

Het hart daarentegen, ik bedoel leven vanuit het hart, opent een volstrekt andere werkelijkheid. Leven vanuit ons hart is leven vanuit verbondenheid. En leven in verbinding opent een sensitiviteit die het hoofd, het denken, ondergeschikt maakt en een andere waarneming opent. Er opent zich letterlijk een nieuwe wereld. Het kan voelen alsof er andere deuren open gaan, je ergens tussendoor kunt glippen of je zomaar iets toevalt. Het kan ook zijn dat je op een abstract niveau opeens dingen in een groter verband en ook heel helder doorziet.

Dan gaan we opeens inzien dat er licht is. En dat wij drager en brenger van licht kunnen zijn in deze wereld. En drager en brenger van licht zijn is DE transformerende kracht.

Sta jezelf toe om je hart te laten spreken. En luister dan ook naar wat het hart zegt. Je zult verrast zijn wat je gaat doen of hoe je spreekt als het hart je leidsman wordt. Je zult ervaren dat alles om je heen anders beweegt dan je dacht. Het diepere mysterie van het leven zal zich dan ontvouwen, niet alleen voor jou maar voor allen waar jij mee in contact staat. Dat is het licht waarover zo vaak gesproken wordt in de mystieke esoterische leer.

Middel of kwaal, een afweging waarbij proportionaliteit een rol speelt . Ook in tijden van covid.

Proportionaliteit in het medisch ethisch domein is te definieren als ; ‘Afweging of een interveniërende handeling te rechtvaardigen is in het licht van de inbreuken die daarbij gemaakt worden en-of negatieve gevolgen die mogelijk optreden”

In tijden van crisis staan deze afwegingen onder druk. Gebrek aan tijd is dan het argument om centraal geleide besluiten te nemen. Wat een crisis is en welke maatregelen genomen worden leren we o.a. in deze tijd. Covid is zeer snel bestempeld als een pandemie* en vanuit een centraal geleid orgaan is besloten dat het een wereldwijde crisis betreft.

Als het een crisis betreft komt de afweging onder druk te staan. En dat is te billijken. Maar het blijft overeind staan dat de besluiten dan toch nog afgewogen moeten worden conform breed gedeelde inzichten.

De documentaire Corona, the prologue schetst een beeld waarin de twijfel omtrent de afweging sterk gevoed wordt. Centraal ingrijpen van overheden wordt hierin zeer kritisch beschouwd. Een aanrader om je inzichten te vergroten hoe een crisis kan uitmonden in een periode waarin redelijkheid en gezond verstand en kennis van zaken er niet meer toe lijken te doen. **

*
Het begrip pandemie is overigens niet onomstreden (de criteria zijn een aantal keren aangepast de afgelopen 10 jaar).

**
En het door sommige partijen als zodanig bedreigend werd ervaren dat het van veel platforms is verwijderd. Hoewel deze docu van een gelauwerde firma afkomstig is.

Angst en immuniteit. We zijn voor een groot deel zelf debet aan onze problemen.

Angst beïnvloedt ons immuunsysteem. Chronisch in angst leven ondergraaft bij mensen met onderliggende ziektes hun weerstand. Chronische angst creëer je door dagelijks geconfronteerd te worden met een tegenstander die verslagen moet worden en door van een oorlog te spreken. Als we daar te lang in leven put dat ons geestelijk uit. En die uitputting is het punt waarop veel mensen kunnen breken.

Helder denken, helder communiceren, doordachte boodschappen, feiten van fictie scheiden en niet op inperking van handelen hameren maar op gedragsverandering sturen zijn constructieve methoden die mensen helpen gezond te blijven en zich gezond te verhouden tot de situatie. Praten over oorlog, bedreigingen, iedere dag uren volpraten over het thema in de media en kritische geluiden uitschakelen bedreigen onze gezondheid.

De vraag die we ons kunnen stellen is welke destructieve invloed onze verhouding tot covid heeft op het aantal zieken en doden. Door onze collectieve opstelling zijn we deels onderdeel van het probleem geworden en bemoeilijken we de oplossing.

Een goed artikel, meer dan 300 studies werden geëvalueerd, over stress en immuunsysteem vind je hier.